️ odcinki codziennie o 19:19 oszukaŁ mnie i zabiŁ go na moich oczach w among us!🔥 zostaw lajka a bĘdzie wiĘcej odcinkÓw z palionowa ! subuj! - https://bi241 i 242: Jest wieczór. Roztrzęsiona Cavidan chodzi w tę i z powrotem wzdłuż kanapy, kurczowo ściskając komórkę w dłoni. Nagle jej telefon zaczyna dzwonić. Kobieta momentalnie odbiera połączenie i mówi do słuchawki: „Słucham cię, mów szybko! Jesteś pewien, że on pomoże? Rozumiem, doskonale. Zatem umów mnie z nim na jutro”. Pani Tarhun rozłącza się i mówi do siebie z uśmiechem na twarzy: „Nie pozostawiłaś mi wyboru, Cemre”. Tymczasem Emir wyszukuje w Internecie informacje na temat Adema – wykładowcy swojej żony. Nagle drzwi gabinetu otwierają się i do środka wchodzi Reyhan. Mężczyzna szybko zamyka laptopa. „Przeszkodziłam ci w czymś?” – pyta Reyhan. „Nie, właśnie skończyłem” – odpowiada syn Cavidan i staje naprzeciwko żony. „Możemy porozmawiać?”. „Oczywiście. Wystarczy, że ty będziesz mówić, a ja mogę słuchać cię do końca życia”. „Chcę porozmawiać z tobą o czymś bardzo ważnym dla mnie”. „Dobrze, słucham cię”. „Czy możesz mnie już więcej nie odwozić na uczelnię? Chcę studiować na równych prawach z innymi studentami. Nie chcę być wyróżniona tylko z powodu mojego nazwiska”. „Dobrze, niech tak będzie, ale dlaczego nagle zaczęło ci to przeszkadzać? Tak bez konkretnego powodu?”. „To nie jest bez powodu” – oświadcza dziewczyna. – „Zadzwoniła dziś do mnie asystentka wykładowcy Bury. Powiedziała, że mam do niej zadzwonić, gdybym miała jakiekolwiek problemy. Przyczyną takiego specjalnego traktowania jest tylko to, że jestem twoją żoną. To bardzo uprzejme z ich strony, ale wcale nie podoba mi się ta sytuacja. I tak zrobiłeś już wystarczająco dużo. Dzięki tobie nie straciłam tego roku. Więcej już nic nie musisz robić, inaczej będę czuła się źle”. „Dobrze, niech będzie tak, jak tobie odpowiada” – zgadza się Emir. – „Od tej pory to Yasin będzie cię odwoził na uczelnię”. Reyhan wiesza się mężczyźnie na szyi i mówi: „Bardzo ci dziękuję. Jesteś najbardziej wyrozumiałym mężem na świecie”. Gdy Reyhan wychodzi, Emir ponownie zasiada przez laptopem i przeczesuje Internet, by dowiedzieć się czegoś więcej o Ademie. „Wszędzie to samo” – mówi zrezygnowany mężczyzna. – „Wykształcenie, kariera akademicka i kilka zdjęć. Gdybym to ja przyjmował go do pracy, powiedziałbym: Oto człowiek idealny! Nie ma żadnych wad, poza tą, że kręci się koło mojej żony… Ademie Gencoglu, wcale mi się nie podobasz. Co mają znaczyć odwiedziny w domu pod pretekstem dostarczenia notatek? Zachowujesz się jak zwykły smarkacz! Nie mam innego wyjścia”. Syn Cavidan podnosi komórkę z biurka i wybiera do kogoś numer. „Pewnie jesteś ciekawy, dlaczego dzwonię tak późno” – mówi do słuchawki. – „Właściwie nigdy nie podejrzewałbym, że to powiem. To znaczy nie w moim stylu jest prosić o coś takiego, ale…”. Głos zostaje wyciszony. Nie słyszymy tego, co dalej mówi Emir. Akcja przeskakuje do następnego dnia. Cavidan na zewnątrz spotyka się z jakimś mężczyzną. „Siostro, do tego, o czym mówisz, wystarczą dwie serie elektrowstrząsów” – oznajmia jegomość. – „Jej pamięć będzie całkowicie wyczyszczona. Mówiąc wprost, ona zamieni się w roślinę”. „Daj Boże, by tak się stało” – mówi matka Emira. – „Pamięć nigdy nie może jej wrócić. Chcę tego dla jej dobra, żebyś mnie dobrze zrozumiał”. „Mnie tam wszystko jedno, do czego ci to potrzebne” – oznajmia mężczyzna. – „Interesują mnie tylko pieniądze, które za to dostanę”. „Potrafisz przeprowadzić elektrowstrząsy? Jesteś tego pewien, prawda? Chodzi o to, żeby wszystko poszło, jak trzeba”. „Całe życie pracuję w szpitalu. Doświadczenie mam większe, niż niejeden lekarz. Brakuje mi tylko dyplomu. Prawdę powiedziawszy zostałem już stamtąd zwolniony, ale z łatwością mogę dostać się do środka. Powiedz mi tylko o pieniądzach. O resztę się nie martw”. Cavidan wyciąga z torebki kopertę z pieniędzmi i przekazuje ją mężczyźnie. „To połowa umówionej kwoty” – oznajmia. – „Resztę dostaniesz po robocie”. Tymczasem Taci wchodzi na teren rezydencji. Chce tylko popatrzeć na chodzącą Sunę, ale przypadkowo natyka się na nią. Dziewczyna uśmiecha się szeroko na jego widok. Akcja przenosi się do szpitala. Mężczyzna, z którym spotkała się Cavidan, w przebraniu pielęgniarza wchodzi do sali Cemre. Podchodzi do leżącej na łóżku dziewczyny i umieszcza elektrody na jej skroniach. „Co to takiego?” – pyta na wpół przytomna Cemre. Jest pod działaniem silnych leków uspokajających. „Nie próbuj na próżno, piękna. Leż teraz spokojnie” – mówi fałszywy pielęgniarz i uruchamia aparaturę do elektrowstrząsów. Ciało dziewczyny wygina się w konwulsjach. Akcja przenosi się do domu Kemala. Małżonkowie siedzą przy stole w uroczystych ubraniach. „Dlaczego nic nie jesz?” – pyta ojciec Masal. – „Nie smakuje ci?”. „Nie, jest bardzo smaczne” – odpowiada Narin, choć prawie niczego nie skosztowała. – „Siostra Sehriye uparcie namawiała mnie, bym się ładnie ubrała. Podobno mają przyjść ważni goście, to prawda?”. „Nie będzie żadnych gości, ale dobrze, że tak ci poradziła. Bardzo dobrze wyglądasz”. „Stół też wygląda zachęcająco. Świętujemy coś?”. „Tak”. „Czyli to, co świętujemy, jest bardzo ważne?”. „Jeśli o mnie chodzi, to tak. Mam nadzieję, że i dla ciebie takie będzie”. „Rozumiem, że zamierzasz powiedzieć mi coś ważnego?” – domyśla się przyjaciółka Reyhan. „Tak” – potwierdza Kemal i robi krótką pauzę. – „Ja…”. W tym momencie telefon Narin zaczyna dzwonić. „To jakiś nieznany numer” – oznajmia dziewczyna, zerkając na ekran komórki. „Odbierz, jeśli chcesz”. Narin naciska zielony przycisk i przykłada słuchawkę do ucha. „Mówi Erhan” – po drugiej stronie rozlega się męski głos. Na twarzy żony Kemala zaskoczenie miesza się z wyraźnym niepokojem. Następuje retrospekcja. Widzimy, jak jakiś mężczyzna kładzie obrączki na dłoni Narin. „Kiedy tylko przekroczymy granicę, nałożymy je na nasze palce” – oznajmia. – „Czekaj na mnie, Narin”. Akcja przenosi się na uczelnię. Reyhan zajmuje miejsce na auli. Dwie dziewczyny z rzędu wyżej szepczą między sobą: „Widziałaś nowego wykładowcę? Jaki piękniś z niego!”. „Oczywiście, że widziałam. On jest niezwykły”. Następuje zbliżenie na drzwi wejściowe. Do środka wchodzi jakiś mężczyzna. Widzimy tylko jego buty i nogawki spodni. Wszystkie dziewczyny na sali wzdychają w zachwycie nad urodą przybyłego. Reyhan jeszcze go nie widzi, gdyż zajęta jest szperaniem w swoim piórniku. „Witajcie, przyjaciele” – odzywa się przybyły, a Reyhan wypuszcza przybory z rąk. Doskonale zna ten głos. Szybko unosi głowę i zdumiona widzi na miejscu wykładowcy… swojego męża! „Nazywam się Emir Tarhun” – przedstawia się nowy wykładowca. – „Przez jakiś czas będę was uczył rysunku technicznego”. „Bardzo się cieszymy, profesorze!” – mówią studentki z rozanielonymi wyrazami na twarzach. Reyhan jako jedyna nie podziela ich entuzjazmu. „To jasne, że od teraz będą to nasze ulubione zajęcia” – szepcze siedząca obok niej Banu, która także jest pod wrażeniem Emira. Akcja wraca do domu Kemala. Narin trzyma słuchawkę przy uchu, ale niczego nie mówi. Siedzi jak zamurowana. „Narin, jesteś tam? Słyszysz mnie?” – pyta Erhan, dawna miłość dziewczyny. – „Muszę natychmiast się z tobą spotkać”. Narin odkłada komórkę od ucha i rozłącza się. Jest w ciężkim szoku. „Co się stało? Jakieś złe wieści?” – pyta Kemal. Jego żona bez słowa wstaje od stołu. – „Dokąd idziesz? Co się stało? Dostałaś złą wiadomość? Nie powiesz mi o tym?”. „Później porozmawiamy” – wydobywa z siebie Narin i odchodzi. Akcja przenosi się do ogrodu na terenie rezydencji. „Nareszcie! W końcu mnie odwiedziłeś!” – cieszy się Suna. – „Powiedziałeś, że zadzwonisz, ale nie zrobiłeś tego. Nie wytrzymałam i pojechałam do ciebie, ale nie było cię w domu. Prawie wpadłam w rozpacz. Bałam się, że już o mnie zapomniałeś. No nic, to nasze pierwsze spotkanie od chwili, gdy zostałeś potrącony, więc powiedzmy, że ci daruję. Z tobą wszystko dobrze, prawda?”. „Tak, dobrze, nie martw się” – mówi Taci. – „Teraz, widząc cię stojącą na nogach, czuję się jeszcze lepiej”. „Masz w tym dużą zasługę” – przekonuje Suna. – „Niestrudzenie dodawałeś mi otuchy i mobilizowałeś do dalszej pracy”. „Wujek Kemal bardzo się zdenerwował. Mam nadzieję, że nie masz przeze mnie żadnych problemów?”. „Nie, trochę mnie tylko upomniał… Muszę już iść, mam pilną sprawę”. „Przecież dopiero co przyszedłeś. Nie możemy normalnie porozmawiać?”. „Muszę dotrzymać danego słowa bratu Kemalowi” – mówi w myślach chłopak i oznajmia: „Naprawdę muszę iść”. „Dobrze, a kiedy znowu przyjdziesz?”. „Jutro… Jutro do ciebie wpadnę. Dużo spaceruj”. Kiedy Taci odchodzi, do Suny podchodzi jej matka. „Kim był ten młodzieniec?” – pyta. „To mój przyjaciel. Przyszedł mnie odwiedzić” – odpowiada dziewczyna. „Jaki przyjaciel? Jak się nazywa? Nie przypominam go sobie”. „Cóż, nie znasz go…” – Suna szybko odchodzi, chcąc uniknąć konieczności dalszych tłumaczeń. Akcja przenosi się do domu Kemala. Narin jest w sypialni. Stoi na środku pomieszczenia i mówi do siebie: „On wrócił. Po tym, jak mnie oszukał i okłamał. Zostawił mnie w połowie drogi. Jak on śmie?! Co to za arogancja? Jak może tak po prostu dzwonić do mnie?”. Żona Kemala otwiera szafę i z górnej półki wyciąga pudełko. W jego środku znajdują się dwie złote obrączki, które przed laty wręczył jej Erhan. Akcja przenosi się na uniwersytet. Po skończonych zajęciach Reyhan udaje się do gabinetu, w którym znajduje się jej mąż. „Drogi nauczycielu, słucham cię!” – mówi dziewczyna, żądając wyjaśnień. „Spokojnie. Ktoś jeszcze może zobaczyć, że weszłaś do mojego gabinetu” – stwierdza Emir. – „Nie sądzę, żebyś tego chciała. Uprzedzam cię jako twój nauczyciel”. „Mówiłam ci, że nie chcę być wyróżniana spośród reszty studentów, mówiłam, żebyś nie odwoził mnie na uczelnię, a ty tak po prostu zaczynasz pracować na uniwersytecie w charakterze wykładowcy. Wieczorem położyłeś się jako normalny człowiek, a rano wstałeś jako nauczyciel”. „I to wszystko zrobiłeś w tajemnicy przede mną” – kontynuuje Reyhan. – „Jeśli chciałeś mnie zaskoczyć, to ci się udało, ale proszę, nie ciągnij już tego”. „Tę ofertę otrzymałem już dawno temu” – oświadcza Emir, podnosząc się zza biurka. – „Tak się jednak złożyło, że mogłem przyjąć ją dopiero teraz”. „Aha, jasne, dopiero teraz… Powiedz wprost, że czekałeś aż zacznę tutaj naukę”. „Nie zaprzeczę, że twoje studia wpłynęły na moją decyzję, ale nic się nie martw. Nikt się nie zorientuje, że jesteśmy małżeństwem. Tutaj dla ciebie jestem tylko i wyłącznie nauczycielem. Muszę jednak przyznać, że kiedy się tak złościsz, stajesz się jeszcze piękniejsza”. Reyhan chwyta dłoń męża i wskazuje na jego palec serdeczny. „A gdzie twoja obrączka?” – pyta. „Przecież sama powiedziałaś, że nie chcesz, by ktokolwiek zorientował się, że jestem twoim mężem” – przypomina Emir. – „Dlatego właśnie nie założyłem obrączki”. „Ale ja wcale nie kazałam tobie jej nie zakładać. Chciałam tylko, żeby nikt nie zorientował się, że jesteśmy małżeństwem. No nic, moje zajęcia się skończyły i wracam do domu”. Dziewczyna opuszcza gabinet. Narin idzie przez miasto. Chowa się pod parasolem przed deszczem. W jej oczach szklą się łzy. „Nie masz prawa. Nie masz prawa wracać po tylu latach!” – mówi do siebie wzburzona dziewczyna. Następuje retrospekcja. W szpitalu trwa operacja. Widzimy zespół lekarzy zgromadzonych przy stole operacyjnym. Jednym z nich jest… Narin! Z aparatury dobywają się coraz bardziej niepokojące dźwięki. „Sto miligramów adrenaliny” – wydaje polecenie jeden z lekarzy. – „Puls spada. Tracimy pacjenta!”. „Erhan, zostaw, ja będę kontynuowała” – odzywa się Narin. „Wykluczone. Ja zacząłem operację i ja ją skończę. Dam radę. Zwiększyć dawkę do stu pięćdziesięciu miligramów. Natychmiast!”. „Proszę, pozwól, ja to zrobię” – powtarza Narin. Następnie chwyta za elektrody defibrylatora i przykłada je do klatki piersiowej pacjenta. Z aparatury wydobywa się ciągły sygnał. „Straciliśmy go” – mówi jeden z lekarzy. – „Straciliśmy pacjenta…”. Następuje kolejna retrospekcja. Widzimy Erhana, który w furii zrzuca rzeczy z biurka. „Niech to szlag!” – przeklina mężczyzna. „Zrobiłeś wszystko, co tylko było możliwe” – przekonuje Narin. – „Tylko cud mógł pomóc w tym przypadku”. „Narin ma rację” – dodaje drugi z lekarzy. – „Uspokój się choć trochę”. „Nie uratowałem go! On umarł! Niech to szlag!”. „Posłuchaj, zrobiliśmy wszystko, co było możliwe” – powtarza Narin. – „Weź się w garść, proszę”. „Wiesz, kim był ten zmarły?” – pyta spanikowany Erhan. – „Kompletnie nie masz pojęcia o tym, kim był człowiek, którego nie zdołaliśmy uratować! To syn Kartala Cevhera!”. Na twarzy Narin i drugiego z lekarzy pojawia się przerażenie. „To syn tego mafioso?” – dopytuje dziewczyna. „Tak! On nas zniszczy!”. W kolejnej retrospekcji widzimy Narin siedzącą w samochodzie. W rękach trzyma pudełko, które obecnie ukrywa w szafie, w domu Kemala. „Tylko to mogę zabrać ze sobą” – mówi dziewczyna i kładzie pudełko na tylnej kanapie. – „Gdzie jesteś, Erhan? Dlaczego jeszcze cię nie ma? A może… Może oni już cię znaleźli? Boże, nie daj mi zwariować. Chroń go. Żeby tylko nic mu się nie stało”. Załamana Narin kładzie twarz na kierownicy. Po chwili drzwi jej samochodu otwierają się i na fotelu pasażera zasiada Erhan. „Dzięki Bogu, tak bardzo się denerwowałam” – dziewczyna czuje wielką ulgę. „Gonią za nami. Wszędzie nas szukają” – mówi zdyszany mężczyzna. – „Dowiedzieli się nawet, gdzie zamierzamy się ukryć. Musisz natychmiast stąd zniknąć. Ukryj się w najbezpieczniejszym miejscu, jakie tylko znasz”. „A ty?” – pyta Narin. „Będziemy się ukrywać osobno” – wyjaśnia Erhan. – „Załatwię paszporty, potem się spotkamy i uciekniemy razem. Nie możemy dłużej zostać w Azerbejdżanie”. „Jak to? Mamy wyjechać z Azerbejdżanu?”. „Nie mamy innego wyjścia. Oni znajdą nas tutaj wszędzie, gdziekolwiek byśmy się nie ukryli”. Mężczyzna wyciąga z kieszeni karteczkę i przekazuje ją ukochanej. „Za dwa dni przyjdź pod ten adres. Bądź bardzo ostrożna”. „A co z Aybekiem? On też pojedzie z nami?”. „Aybek nie żyje… Narin, nie możemy tracić czasu. Oni mogą nas znaleźć w każdej chwili! Tak jak powiedziałem, spotkamy się za dwa dni. A teraz już odjedź”. Erhan wysiada z auta i odchodzi. W następnej retrospekcji widzimy czekającą w lesie Narin. Dziewczyna co chwila zerka na zegarek i rozgląda się dokoła. „Tyle czasu już minęło. Gdzie on jest?” – niepokoi się Narin. Następnie wyciąga telefon i wybiera numer do ukochanego. Ten jednak nie odpowiada. – „Na pewno coś mu się stało… Boże, dopomóż!”. Po chwili do dziewczyny podchodzi mężczyzna organizujący ucieczkę. „Musimy już iść” – oznajmia. „Nie ma mowy. Nigdzie się bez niego nie ruszę” – oświadcza stanowczo Narin. „To długo na niego poczekasz… Wczoraj w nocy twój ukochany ulotnił się. Nie wiedziałaś o tym?”. „To niemożliwe! Sam mi mówił, że uciekniemy razem!”. „Widziałem na własne oczy, jak ucieka”. „Nie mógł tak postąpić. Nie mógł zostawić mnie i odejść” – nie może uwierzyć Narin. „Myśl co chcesz, ale ci ludzie są już blisko. Ja idę” – oznajmia mężczyzna i odchodzi. Załamana Narin upada na kolana. Gdy jednak słyszy głosy nadchodzących mafiosów, szybko podnosi się i biegnie w kierunku, w którym oddalił się jej kompan. Akcja wraca do teraźniejszości. Narin siedzi na ławce i zanosi się rzewnym płaczem. „Dlaczego? Dlaczego wróciłeś do mojego życia?” – pyta. Czy nieoczekiwany powrót dawnej miłości namiesza w życiu Narin? Co z jej małżeństwem z Kemalem? Obowiązuje całkowity zakaz kopiowania streszczeń na inne strony! Za łamanie praw autorskich grozi odpowiedzialność karna.
Tłumaczenia w kontekście hasła "że on oszukał" z polskiego na angielski od Reverso Context: Wierzę, że on oszukał ciebie tyle co ktoś inny. Tłumaczenie Context Korektor Synonimy Koniugacja Koniugacja Documents Słownik Collaborative Dictionary Gramatyka Expressio Reverso CorporatePoznałam się z nim w klubie u mnie w mieście. On wtedy jak powiedział był na wyjeździe służbowym. Spodobał mi sie, chociaż był o 12 lat ode mnie starszy. Ja mam teraz 19 lat, jestem z nim w 17 tygodniu ciąży. Znamy się już od 8 miesięcy. Był dla mnie bardzo dobry, zakochałam się w nim. Mieszkał i pracowała na stałe w mieście odległym od mojego o prawie 200km. Spotykaliśmy się tylko w weekendy. Przyjeżdżał do mnie na prawie każdą sobotę i niedziele. Zawsze przywoził mi kwiaty, dawał złote pierścionki prawił komplementy. Nie żałował kasy i widać było że jest nadziany. Jeździł luksusowym samochodem, spełniał moje zachcianki i był dla mnie idealny. Wynajmował zawsze jak przyjechał do mnie drogi i luksusowy hotel w moim mieście. Zabierał mnie w soboty i niedziele w różne fajnie ekskluzywne miejsca i te chwile bardzo dobrze pamiętam. Chciałam poznać go z moimi rodzicami, ale zawsze tego unikał - mówił że sie boi i że na razie nie chce, bo oni mogą tego nie zrozumieć. Jak wpadliśmy, zaczęłam na niego bardziej nalegać, ale on to odkładał i mówił że jeszcze nie teraz. Prosił mnie żebym nie mówiła nikomu że jestem w ciąży, bo lepiej żeby na razie o tym nikt nie wiedział. Obiecał mi że wybierze się do moich rodziców i że jak ich lepiej zapozna to razem im o tym powiemy. Wydawało mi się to słuszne, wiec nic nikomu nie mówiłam, prawie nikomu. Powiedziałam tylko o tym najlepszej koleżance. Jak już dowiedzieliśmy się że jestem w ciąży to trochę spanikowałam, bo nie chciałam tego. On jednak mnie uspokajał, obiecał że przeprowadzi się do mojego miasta, kupi duże mieszkanie i zamieszkamy razem. Rozmawialiśmy tel. prawie codziennie. Obiecał że się ze mną ożeni i zapewniał że o nic się martwić nie muszę bo on wszystko zapewni. Przeszła mi panika i nawet cieszyłam się że mam takiego odpowiedzialnego faceta i że jestem z nim w ciąży. Powiedziałam w tym czasie jeszcze dwóm koleżanką o tym i wszystkie mi zazdrościły. Mamie i tacie jeszcze nic nie mówiłam i jak na razie chyba nic nie podejrzewają. Brzuch trochę mi się powiększył, ale nie jest to tak bardzo widoczne. Jem więcej i ostatnio nawet mama się ucieszyła bo mówi że wyglądam lepiej i zdrowo. Jestem dosyć szczupłą osobą. Jednak ostatnio brzuch mi rośnie mocno i postawiłam mu wczoraj tel. warunek, że musi w tą sobotę lub niedziele poznać moich rodziców bo ja już nie będę w stanie dalej tego ukrywać. Powiedział że dobrze, ale dzisiaj rano o 10 zadzwonił. Przeżyłam wielki szok. Powiedział że nie przyjedzie, miał do mnie pretensje. Przyznał się że ma żonę i dzieci. Powiedział że nie chce mnie już znać, że to że jestem z nim w ciąży to mój problem. Powiedział mi że on wcale nie ma tak na imię i na nazwisko, jak mi podał. Że nie mieszka w tym mieście co mi podał, a na ten tel. co mi dał już mogę nie dzwonić bo to starter który kupił w kiosku i jak zakończy rozmowę to wrzuca go do śmieci. Powiedział żebym zapomniała o alimentach bo i tak nie wiem kim on jest i nie będzie ich płacił. Oznajmił mi że żony nie zostawi i dzieci, a co będzie ze mną go nie obchodzi. To mój problem i on nie rozbije swojego związku dla mnie. Rozłączył się, próbowałam do niego później dzwonić ale nie dało się połączyć. Wydaje mi się że to co powiedział był prawdą. Jestem teraz całkowicie załamana, nie mam pojęcia co ze sobą zrobić. Najchętniej usunęłabym dziecko, ale nie mam na to kasy i jest teraz za późno:( Boje się o tym powiedzieć mamie. Jestem bardzo zestresowana, widzę wszystko czarno, czuję się okropnie załamana i nie chce mi się żyć. Nie mogę w to uwierzyć że dałam się tak oszukać, że tacy mogą być ludzie. Nie chce tego dziecka.. czuje się jak k...a, beznadziejnie, bez żadnych szans.... życie mam przegrane.. Co powinnam teraz zrobić? Proszę was doradźcie mi, ja sama nie wiem. Przychodzi mi tylko jedno, nie powinnam już dalej żyć. Dałam się wykorzystać, jestem beznadziejna. Błagam o jakieś rady, ja zupełnie nie wiem co teraz robić. W tym filmie zobaczysz jak Tapuz oszukał mnie i został wywalony za parodiowanie mojej sytuacji z poprzedniego odcinka i jak dałem sie na to nabrać.Jeżeli ten Nie wiem od czego zacząć..Dziękuję Wam wszystkim za Wasze świadectwa, które dają siłę do dalszej modlitwy. Od odmawiam nowennę za nawrócenie męża (zostawił mnie i synka niedługo po porodzie, mąż zachowuje się jak inny człowiek, jakby był opetany, totalnie obojętny albo chory psychicznie). Byłam zrozpaczona, ale z wielką wiarą zaczęłam nowennę pompejańską i postanowiłam odmówić 3 nowenny za jego nawrócenie. Zalecam Wam też odmówinie 3 NP w 1 intencji, Matka Boża obiecała, że po 3 NP spełni naszą prośbę, albo podsunie inne rozwiązanie. Ale nie o tym chciałam.. Przez te 3 NP przezywałam rózne stany, najpierw wielka wiara w przemianę męża przez cała 1 nowennę, w 2 nowennie zwątpienie i przez różne wydarzenia.., chęć przerwania dalszej modlitwy za męża.. chociaż wiedziałam, że nie przerwę, bo mam taki charakter, że jak coś postanowię to nie rezygnuję tylko trwam do końca..rozpacz była też, poczucie złamanego serca itp i fakt ze synek nie bedzie sie wychowywał w pełnej rodzinie.. z tą hustawką nastrojów rozpoczęłam ostatnią nowennę za męża, jednoczesnie borykając się z kredytem, rachunkami i utrzymaniem dziecka (mąż nie płaci mi prawie nic od wielu miesięcy) i wczoraj zdarzył się cud w kwestii problemow finansowych. Juz pod koniec 2 nowenny pojawiła się mozliwosc powrotu do pracy przed uplywem mojego urlopu macierzynskiego..ponieważ akurat w firmie mają duże cisnienie i potrzebuja osob z moimi kwalifikacjami a wczoraj w 27 dniu czesci błagalnej 3-ciej NP po rozmowie z szefostwem otrzymałam informację, że otrzymam GIGANTYCZNĄ podwyżkę i wyjade na 2,3 dniowe szkolenie za granicę. To pozwoli mi oplacic opiekunkę i sprawi, że nie popadnę w długi! Wiem, że oprócz Mateńki Pompejańskiej pomógł tu Duch Św. a konkretnie „Litania do Ducha Św. i obietnice”, i 30-dniowe Nabożeństwo do św. Józefa. Za co Im jestem wdzięczna i dziękuję z całego serca. Podczas odmawiania NP odkryłam tez inne piękne modlitwy np Nowenna do Matki Bożej rozwiązującej węzły. W trakcie jej odmawiania przezywałam chwile załamania moim małżeństwem, któregoś razu, było to dokładnie pod koniec 2 NP, wychodziłam na spacer z synkiem otworzyłam drzwi a na drzwiach wisi obrazek Maryi i Jezusa i nie spada. Byłam zaskoczona bo od paru lat mieszkam na zamkniętym osiedlu, strzezonym i wszelkie ulotki zawsze wrzucane sa do skrzynki pocztowej, nigdy nie znalazłam nic na wycieraczce ani w drzwiach.. na odwrocie obrazka było zaproszenie na katechezy do pobliskiej parafii dla osob zrozpaczonych. Ze zdziwieniem poszłam,,ogólne przesłanie tej katechezy było, żeby nie ustawać w modlitwie, żeby nie rezygnować, żeby prosić Jezusa o litość i wysłuchanie w swoich cierpieniach. Zatem to utwierdziło mnie, że będę musiała, pomimo zwątpień „wykonać swoje zadanie” i rozpocząć 3 NP za męża. Myślę, że to był znak od Matki Bożej i że nie mógł to być przypadek. Wracając do męża ja i jego rodzina obserwujemy pewną poprawę jego zachowań,ale nasze małżeństwo czeka na pierwszą rozprawę rozwodową, w dalszym ciągu jest obojętny na mnie. Zaobserwowałam swoją przemianę, dopiero teraz przy 3 NP widzę, że się nie spinam, że całkowicie powierzam wszystko Matce Bożej, że może po to musiałam odmówić 3 Nowenny, żeby zrozumieć, że nie jest nam dane być razem, że Matka Boża mnie chroni przed nim w jakis sposób. Wcześniej wydawało mi się, że nie mogę żyć bez tego człowieka, a teraz wracam do życia, chwilami zastanawiam się, czy po całej krzywdzie, którą mi wyrządził, czy ja bym potrafiła z nim być? może nie.. i dlatego nie jestem gotowa na te łaskę. Cały czas jeszcze modlę się w intencji jego nawrócenia dla naszego syna. Kończę w marcu i zostawiam wszystko Matce Bożej Pompejańskiej. Ona albo uzdrowi mojego męża albo przyśle mi kogoś dobrego tak czuję i dziękuję Jej za łaskę tego nieopisanego spokoju.. rozum myśli, rozpacza.., a serce nie pozwala uronić łzy.. Doszłam też do wniosku, że my kobiety bardzo żyjemy wspomnieniami, a faceci w jednej chwili potrafią się odciąć i chociaż wielokrotnie przypominały mi się piękne chwile, lata spędzone razem z mężem, to postanowiłam, odrzucać to rozmyślanie i wspominanie dla własnego dobra. Do Wszystkich kobiet przezywających rozpad małżeństwa: Skupmy się na tu i teraz, tak jak nasi mężowie, którzy stali się obojętni, a Matka Boża jakoś nas wyprowadzi z naszych cierpień. Teraz widzę jak bardzo MB otworzyła moje serce na pogodzenie się losem i wolą Bożą. Przepraszam, że chaotycznie pisałam, ale dużo się działo przez 3 nowenny.. Jeśli coś się zmieni w sprawie mojego męża to jeszcze napiszę świadectwo. Jeśli się rozwiedziemy to będę próbować ułożyć sobie życie bez niego. Szczęść Boże.
Prawdopodobnie padłeś ofiarą phishingu, czyli próby wyłudzenia Twoich danych logowania przez fałszywą stronę lub wiadomość. Aby zabezpieczyć swoje konto i uniknąć podobnych sytuacji w przyszłości, zalecam podjęcie następujących kroków: 1. Zmień hasło do swojego konta Steam na silne i unikalne. Silne hasło powinno mieć co
Reading 10 minViews Moja historia jest niezwykła – mój mąż Antek, zostawił mnie i poszedł do mojej najlepszej przyjaciółki. Wszystko między nami było w porządku, wydawało mi się, że jestem niesamowicie szczęśliwą kobietą. Miałam córkę i kochającego męża, lecz pewnego dnia, wszystko się zmieniło. Niespodziewanie, bardzo zachorowałam i przestałam chodzić. Zamiast mnie wspierać, mój mąż powiedział mi, że muszę pozwolić mu żyć, bo to ja mam problem, a nie on. Zabrał swoje rzeczy i wyszedł, zostawił mnie zupełnie samą. Nie mogłam nawet nic do niego powiedzieć. A jeszcze rok temu, żyłam zupełnie inaczej. Miałam tak wiele planów na przyszłość. Trzy razy w tygodniu, chodziłam na siłownię z moją najlepszą przyjaciółką Zosią. Zawsze byłam zajęta, nie miałam na nic czasu. A dzisiaj jestem sama i stoję przed bardzo trudnym zadaniem: muszę zejść z piątego piętra, kupić artykuły spożywcze i wrócić do mieszkania. Bardzo trudne jest wykonywanie tych wszystkich czynności podczas siedzenia na wózku. Często pomagał mi mój sąsiad Mariusz Waszkowski, mieszkał sam i był już na emeryturze. Chociaż kiedyś rozmawialiśmy tylko ze sobą, ale teraz zawsze był przy mnie w potrzebie. Nawet wieczorami przychodził do mnie na herbatę. Rozmawialiśmy, dodawał mi otuchy i nie pozwalał tracić ducha. Byłam mu za to bardzo wdzięczna. Pewnego razu, Mariusz pomógł mi zejść ze schodów i poszłam do sklepu. Zastanawiałam się, jak wrócę do domu z zakupami. Kiedy dotarłam do sklepu, usłyszałam znajomy głos: – Pani Weroniko, czy to pani? Spojrzałam w górę i zdałam sobie sprawę, że widzę przed sobą mojego szefa. – Witam, panie Andrzeju! – Powiedziałam. Przed urlopem macierzyńskim, pracowałam w firmie pod jego kierownictwem. Był surowym, ale sprawiedliwym szefem, tylko uśmiechał się bardzo rzadko. Razem z koleżanką, często śmiałyśmy się z niego, że jest singlem i nadal mieszka z matką. – Dokąd pani idzie? Do sklepu spożywczego? Prosze pozwolić, pomogę! – Andrzej zaproponował. W jego głosie nie było ciętego języka, tylko ciepło i hojność. – Dziękuję. Pomoc bardzo się przyda. Co tu pan robi? – Zepsuł mi się samochód. Szukałem warsztatu samochodowego. Wie pani czy to daleko? – Nie, jest bardzo blisko. Pięć przecznic dalej, na końcu tej ulicy. Andrzej mi pomógł. Nie tylko kupił wszystko, czego potrzebowałam, ale także wiele innych rzeczy w prezencie. Potem pomógł mi dostać się do mieszkania. Nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, co się dzieje. Andrzej szybko wypakował artykuły spożywcze i zaczął przygotowywać obiad. – Po prostu uwielbiam gotować! – powiedział i uśmiechnął się do mnie. – Nawet nie wiedziałem, że coś takiego się pani stało. Po prostu nie przyszła pani do nas do pracy po urlopie macierzyńskim, to wszystko. Myślałem, że znalazła pani inną pracę. Znajoma Zosia, również już dla nas nie pracuje. Obiad, który przygotował Andrzej, był niesamowicie smaczny. – Wszystko będzie dobrze! Wrócę jutro. Nie zostawię pani i chętnie będę pomagał. – Powiedział Andrzej. Kiedy Andrzej wyszedł, zaczęłam płakać. Bardzo bolało mnie to, że zdradził mnie mój mąż z najlepszą przyjaciółką. Teściowa natomiast zabrała moją córkę. Męża Antka, poznałam w kawiarni. Sam podszedł do nas z Zosią i zapoznaliśmy się. Obie go lubiłyśmy, ale on bardziej zwrócił uwagę na mnie. Zosia była wtedy bardzo zazdrosna. Nasz ślub z Anatkiem, był bardzo skromny i kameralny. Pierwsze dwa miesiące po ślubie, mieszkaliśmy w domu jego matki. Potem jednak stwierdziła, że jej przeszkadzamy i zamieszkaliśmy w moim mieszkaniu. W kupnie tego mieszkania pomogli mi rodzice, sprzedali dom babci, gdy ta zmarła, dołożyli swoje pieniądze i mogłam kupić własne mieszkanie. Potem wyszłam za mąż i urodziłam córkę. Nazwaliśmy dziewczynkę Laura. Następnego dnia, z niecierpliwością czekałam na Andrzeja i nie oszukał mnie, przyszedł tak jak powiedział. Ponownie przyniósł mi wiele smakołyków. Następnie przygotował kolejny niesamowicie pyszny obiad. – Panie Andrzeju! Dania są tak pyszne! Powinien pan otworzyć własną restaurację! – Powiedziałam po tym, jak poprosiłam o więcej. – Zastanowię się nad tym! – Mężczyzna roześmiał się. – I zacznijmy mówić do siebie na „Ty”. Zgodziłam się. Po obiedzie Andrzej opowiedział mi o śmierci swojej matki, która miała miejsce rok temu. Przez ostatnie dziesięć lat była bardzo chora, a on się nią opiekował. Było mi bardzo przykro i wstyd, gdy się o tym dowiedziałam. Przypomniałam sobie, jak śmialiśmy się z tego za plecami Andrzeja. Okazuje się, że Andrzej miał nawet narzeczoną i zamierzali się pobrać. Kiedy jednak dowiedziała się, że jego matka jest bardzo chora i wymaga opieki, zostawiła go. Teraz jest już mężatką i ma dziecko, a mężczyzna został sam. Andrzej zaczął przychodzić do mnie codziennie. Gotował tak smacznie, że zaczęłam zdrowieć. Dlatego postanowiłam troszkę zająć się sportem. Znalazłam hantle i zacząłam się podciągać. Kiedy Andrzej wracał do domu, często zastanawiałam się, co się ze mną stało. Teściowa zabrała wnuczkę do domu, a ja pogodziłam się z tym, że nie mogę już być normalną matką dla mojej córki. Przyjaciółka Zosia, bardzo często odwiedzała mnie i mojego męża Antka. Pomagała, jak tylko mogła, gotowała, sprzątała, ale potem zauważyłam, że zaczęła przychodzić częściej, a mój mąż bardzo ją polubił. Prosiłam Zosię, żeby już nie przychodziła tak często, ale ona nadal to robiła. Potem zatrudnił pielęgniarkę, która miała się mną opiekować, a przyjaciółka przestała przychodzić do naszego domu. Raz w miesiącu, Anatek przywoził mi córkę, a ja bardzo za nia tęskniłam. Potem mężczyzna zaczął wracać do domu coraz później, czasami znikając na całe dnie. Następnie oświadczył, że ode mnie odchodzi. Kilka dni później, dowiedziałam się, że Anatek spotyka się z moją przyjaciółką. Teściowa bardzo dobrze rozumiała swoją nową przyszłą synową i była z niej bardzo zadowolona. Po tym wszystkim co dla mnie zrobił Andrzej, bardzo mocno czułam się z nim związana i byłam podekscytowana każdym naszym spotkaniem. Poprawiło się też moje zdrowie, czy to dzięki pozytywnym emocjom, czy też dzięki treningowi fizycznemu. Mężczyzna bez przerwy prosił mnie, żebym została jego dziewczyną, najwyraźniej zawsze mnie lubił. Ma jednak pewną zasadę: żadnych romansów służbowych. Poza tym, byłam jeszcze mężatką, dlatego rozwiodłam się z poprzednim mężem. Andrzej znalazł mi dobrego lekarza i rozpoczął się ważny proces leczenia i odnowy. Umówiliśmy się, że zostaniemy parą dopiero wtedy, gdy będę mogła chodzić. Z każdym dniem coraz bardziej wierzyłam, że ten dzień nadejdzie. Minęło ćwierć wieku i stał się cud, zaczęłam chodzić. Och, jaka byłam szczęśliwa! Andrzej i ja, postanowiliśmy się pobrać. Następnego dnia, pojechaliśmy do domu teściowej, a ja zabrałam córkę. Minął rok i przez ten czas, wiele się w naszym życiu zmieniło. Andrzej rzucił pracę i otworzył małą restaurację. Kupiliśmy ziemię za miastem i budujemy tam dom. Andrzej jest bardzo lubiany przez moją córkę i tworzymy zgraną rodzinę. Ostatnio odwiedził mnie mój były mąż. Nie wyglądał zbyt dobrze. Okazuje się, że odszedł od Zofii i zaczął pić. Matka doradziła mu, żeby przyszedł do mnie i poprosił o przebaczenie. Myślała, że mu wybaczę i znów będziemy razem, ponieważ mamy córkę. – Przykro mi, ale teraz mam inne życie, nie potrzebuję Cię. Jestem mężatką i bardzo kocham mojego męża. – Powiedziałam Antkowi. Teraz czuję się szczęśliwa i cieszymy się z Andzrzejem na myśl o wspólnym dziecku. Nie wiem, co się stanie z moim dawnym mężem i nie obchodzi mnie to. kochani drugi odcinek residenta. dziĘki Że jesteŚcie. czujemy siĘ zmotywowani dziĘki wam pozdrawiamy was. napiszczcie w komentarzu hasŁo.. [pozdrowien Minęły już ponad 3 miesiące od dnia, w którym powiedział mi, że kończy nasz związek. Zupełnie nieoczekiwanie dla mnie, przecież przez ponad rok byliśmy razem, przez ponad rok zapewniał mnie o swojej miłości, o tym jak bardzo się cieszy, że jest ze mną (ostatni raz zrobił to dosłownie 2 tygodnie przed zerwaniem). Wierzyłam w jego uczucia. Sama od wielu miesięcy już zupełnie zwolniłam wszelkie hamulce i żyłam w całkowitym przekonaniu, że to jest to, że spędzimy ze sobą resztę życia, że obojętnie gdzie, że razem. Po raz pierwszy tak czułam. A mam juz 38 lat. I choć były problemy, to nie odczytywałam ich chyba prawidłowo. On, gdy mnie poznał, był krótko po rozwodzie, w którym to on został porzucony, który przeżywał wciąż, utratę rodziny, dziecka (odległość). Mi wydawało się, że z czasem "przyzwyczai" się do sytuacji, zaakceptuje. Przez ostatnie pół roku miewał stany przygnębienia, smutki, które mi przeszkadzały, ale przecież, potrzeba było czasu na to, wiec ja patrzyłam do przodu. Bo przecież tak mnie kochał i okazywał mi to uczucie. Słowami i czynami. Bez proszenia. I nagle taka wiadomość, przeżyłam to okropnie. Powiedział, że to nie moja wina, że to jego, że on sobie uświadomił, że nie kocha mnie. Zaraz potem odkryłam, że od razu, dosłownie kilka dni później, wyjechał sobie na wakacje z nową dziewczyną. I jest z nią. Nie będę opowiadać wszystkich szczegółów, dość, że powiem, że mieszkamy tak blisko, że widuję ich często. Jakie to było bolesne! Spędziłam dużo czasu na analizowaniu co się stało w moim życiu, dlaczego ten świat mi się zawalił, doszłam do pewnych wniosków, częściowo i on mi je potwierdził w późniejszych kilku rozmowach,że właściwie to był niestabilny emocjonalnie, że te jego smutki i doły to bardzo głęboko zakorzenione problemy, że rozwód zadał mu cierpienie, zabrał uczucie, rodzinę, której i tak zawsze, od dzieciństwa mu brakowało. Wszystko jakoś wytłumaczyłam sobie, dużo zrozumiałam. Sama też nauczyłam się o sobie i oceniłam pewne swoje podejście do życia, trochę też asekuracyjne, bo tak długo bałam się zamieszkać z nim razem (chyba przez skórę czułam, że jest nie tak do końca, bo te jego smutki i przygnębienia i wszechobecny temat ex żony i dziecka). Ale nadal nie potrafię sobie poradzić z faktem, że zostawił mnie w taki sposób, że z dnia na dzień, że tak mnie okłamywał o uczuciach, a odstawił jak lalkę i wziął nową. Może to będzie dla niego dobry związek. Niech będzie, tylko jak ja mam sobie z tym poradzić? Wkurza mnie, że jest z nią, walczyłam z uczuciem bycia gorszą, ale to jednak wciąż powraca... Juz mnie to meczy, nie chce wciąż przejmować się tym, chcę już całkowicie do przodu iść, swoim życiem... Już nie tęsknię za nim, gdy go spotykam i rozmawiam, już nie tęsknie za jego objęciem, uczuciem, ale gdy ich razem widzę, ogarnia mnie złość i od razu przypomina mi się dzień, w którym powiedział, że kończy ze mną. Co zrobić, by stało mi się to obojętne? Słońce Słońce - Twoja złość nie jest bezpodstawna. Zostałaś zraniona i masz prawo czuć się tak, jak się czujesz - zła, ale też i zdezorientowana. Nie wiem, czy musisz, bo nie masz innych możliwości, czy też musisz być taka "dzielna", by spotykać byłego i jego dziewczynę oraz rozmawiać z nim? Czemu to służy? To, co teraz odczuwasz, co zapewne powoli zacznie jeszcze bardziej do Ciebie docierać, gdy zyskasz jeszcze większy dystans, do minionych zdarzeń, będzie dla Ciebie kapitałem na przyszłość. Drogowskazem, jak możesz zadbać o siebie w kolejnym związku. Rzadko udaje się związek, w sytuacji kiedy jedno z partnerów jest tuż po rozstaniu i w zasadzie jest w trakcie żałoby po nim. Wejście wtedy w rolę jego "mamy", pocieszycielki, a nie w rolę równoprawnego partnera, oczekującego uwagi dla swoich potrzeb, często kończy się pojawieniem się trudności. Ty, jak wynika z Twojego maila, w takiej roli, byłaś przez wiele miesięcy. I teraz pojawia się pytanie - dlaczego zgodziłaś się na tę drugoplanową rolę? Skąd w Tobie zgoda na to, żeby tak długo chować w sobie siebie samą - swoje potrzeby, emocje, zgody i niezgody? Zgody na pewien rodzaj trójkąta, na nieuszanowanie Twoich uczuć bo, (płakanie" przy Tobie i w Twój mankiet za inną kobietą)? Słońce, skąd w Tobie przekonanie, że chowanie się w cień jest skuteczne? Masz 38 lat i tęsknotę za miłością, za drugim człowiekiem w swoim życiu, w swojej codzienności. Teraz nie walcz teraz z tym, co czujesz, bo to zupełnie naturalne uczucia. Trzy miesiące to czas na to, by mniej bolało, ale nie, żeby przestało boleć. Jednocześnie powoli zrób w sobie miejsce na nowe refleksje - to dobrze, że jesteś Słońcem - dzięki temu możesz nie tylko komuś oświetlić drogę, ale i być dla tego człowieka widoczna. To pierwsze już umiesz, tego drugiego może już czas, żebyś się zaczęła uczyć? Bardzo Ci tego życzę. Powodzenia! J Masz problem? Napisz do naszego eksperta! Data utworzenia: 22 czerwca 2009 06:00