Wziął z ducha, który był w nim, i przekazał go owym siedemdziesięciu starszym. A gdy spoczął na nich duch, wpadli w uniesienie prorockie. Nie powtórzyło się to jednak. Dwóch mężów pozostało w obozie. Jeden nazywał się Eldad, a drugi Medad. Na nich też zstąpił duch, bo należeli do wezwanych, tylko nie przyszli do namiotu.

HOMILIA NA XVI NIEDZIELĘ ZWYCZAJNY ROK C HOMILIA TEMAT: MODLITWA I DZIAŁANIE AUTOR: ks. Mike Lagrimas Ewangelia: Łukasza 10:38-42 (Marta i Maria) „Idź i ewangelizuj” Przesłanie maryjne („Idź i ewangelizuj”) a) Matka Najświętsza dostrzega niebezpieczeństwo rozprzestrzeniania się fałszywych proroków i najemników w Kościele. Dlatego wzywa swoje wierne dzieci: „Idźcie i ewangelizujcie!” Wezwanie jest pilne; w przeciwnym razie fałszywi prorocy odniosą sukces w ich misji siania błędów i oszustw w Kościele. b) Treść ewangelizacji: pokuta i nawrócenie; zniszczenie bożków pieniądza, dumy, egoizmu, nieczystości, ateizmu i przemocy (litera k); praktykowanie wszystkich chrześcijańskich cnót pokoju, miłości i świętości (litera m). c) Obszary ewangelizacji: do całej ludzkości (litera k); cierpiącemu i podzielonemu Kościołowi (litera l); i do wszystkich ludzi (litera m). d) W tym celu wzywa wszystkie swoje dzieci do pomnażania Wieczerników modlitwy: wśród dzieci, młodzieży, rodzin, księży i ​​wspólnot wiernych (BEC) (lit. n). Z tych Wieczerników możemy ewangelizować ludzi; stajemy się „apostołami tej drugiej ewangelizacji” (litera o). e) Istnieje klasyczne powiedzenie po łacinie: „Nemo dat quod non habet”. Nikt nie może dać tego, czego nie ma. W zadaniu ewangelizacji jest to bardzo prawdziwe. Jak możemy dzielić się Ewangelią Jezusa, skoro sami posiadamy bardzo małą wiedzę i zrozumienie jej? Istnieje zatem potrzeba spędzania czasu z Panem, słuchania Go i uczenia się od Niego. Taki jest cel regularnych wieczerników modlitwy – Matka Najświętsza, która w Wieczerniku (W Wieczerniku) pouczała Apostołów w oczekiwaniu na Ducha Świętego, jest tą, która uczy nas wielu rzeczy dotyczących wiary chrześcijańskiej. To przesłanie jest ściśle związane z Ewangelią w tę niedzielę. Jezus ostrzegł Martę, że jest tak zajęta, że ​​nie ma czasu na słuchanie jego nauk. Z drugiej strony pochwalił jej siostrę Maryję, bo wybrała lepszą porcję – usiadła i słuchała każdego słowa, które wypowiedział Jezus. Czytania niedzielne a) Pierwsze czytanie, Księga Rodzaju, 18:1-10, dotyczy wizyty aniołów w ludzkiej postaci u Abrahama. Okazał im hojną gościnność. Pod koniec wizyty aniołowie obiecali mu, że jego żona Sara, choć w podeszłym wieku, będzie miała syna. Abraham, ojciec wielu narodów, nazwany jest mężem wiary. Nie tracił wiary w Boga nawet w najbardziej niepewnych i trudnych czasach. Ten incydent pokazał, jak jego wiara została nagrodzona. b) Odpowiedź na Psalm brzmi: „Kto czyni sprawiedliwość, będzie żył w obecności Pana”. Sprawiedliwość jest minimalnym wymogiem miłości. Jest cnotą, która daje komuś to, co mu się należy. Psalm 15:2-5 jest zaproszeniem do życia w uczciwości, sprawiedliwości i prawości. Rzeczywiście, taki człowiek zawsze znajdzie łaskę u Boga. c) Drugie czytanie pochodzi z Listu św. Pawła do Kolosan (1-24). Mówi o wartości cierpienia. W rzeczywistości powiedział: „Cieszę się w moich cierpieniach ze względu na ciebie”. Wyjaśnił to: „W moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół”. Innymi słowy, mówi, że jego cierpienia są jego udziałem w cierpieniach Chrystusa dla dobra Kościoła. To przez cierpienia Chrystusa Kościół otrzymuje obfite łaski. Kiedy chrześcijanie przyłączają się do Jezusa w posłuszeństwie woli Ojca, pociąga to za sobą cierpienia, ale w ten sposób otwiera się Kościół na więcej łask z nieba. W ten sposób stajemy się współodkupicielami z Chrystusem, kanałem, przez który zbawcza łaska Chrystusa nadal spływa na świat. Jezus nie zbawił nas od cierpienia. Uratował nas przez cierpienie. d) Ewangelia jest klasycznym przedstawieniem dwóch różnych sposobów naśladowania Pana: działania i kontemplacji. Marta reprezentuje aktywne uczniostwo; Maryja reprezentuje kontemplacyjne uczniostwo. Który z nich jest bardziej pożądany? Wszystko zależy od tego, jakie otrzymaliśmy powołanie. Niektórzy są powołani do czynnej służby; inni są wezwani do posługi kontemplacyjnej. Ale Jezus delikatnie zbeształ Martę za to, że jest tak niespokojna i zmartwiona tak wieloma rzeczami. Z drugiej strony aprobowała decyzję Mary, by usiąść i wysłuchać każdego wypowiedzianego przez niego słowa. Rzeczywiście, „nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych”. Aktywnej służbie Marty brakowało wkładu duchowego i oświecenia. Dlatego była zbyt zajęta i martwiła się o tak wiele rzeczy. Uważność Maryi na słowa Jezusa musiała dać jej wystarczająco dużo światła i natchnienia, aby podjąć bardziej owocną i budującą posługę, wolną od trosk i niepokoju. e) Tematem powszechnym w czytaniach niedzielnych jest ufność i wiara w Pana. Abraham nie martwił się o bezdzietność. Był przekonany, że Bóg nie zapomni Swojej obietnicy. I został nagrodzony darem syna, Izaaka. Św. Paweł stanął w obliczu tak wielu kłopotów i trudności w szerzeniu Ewangelii wśród pogan. Ale nie zrażały go takie cierpienia. Raczej przyjął je jako swój sposób na udział w cierpieniach Chrystusa. W Ewangelii Jezus uświadomił Marcie, że w każdej działalności i służbie Bogu niezbędna jest wiara, aby nie trzeba było się martwić i niepokoić. Trzeba więc poświęcić trochę czasu na wyciszenie się i słuchanie Słowa Bożego z pełną wiarą i ufnością w Jego mądrość i opatrzność. Punkty za refleksje a) Jezus poświęcił czas na odpoczynek i relaks. Bethany była ulubionym miejscem spoczynku Jezusa. Znajduje się niecałe dwie mile na wschód od Jerozolimy. Zwykle przebywał w domu Marty, siostry Marii i Łazarza, których wskrzesił z martwych. W tygodniu poprzedzającym mękę Jezus spędzał noce w Betanii, a dni głosił w Jerozolimie. To właśnie z tego miasta wyruszył Jezus ze swoimi uczniami na swój triumfalny wjazd do Jerozolimy. Fakt, że Jezus miał ulubione miejsce spoczynku i grupę przyjaciół, pokazuje, że będąc prawdziwym człowiekiem, jest również taki jak my. Był bardzo zajęty, ale znajduje czas na relaks i cieszenie się towarzystwem przyjaciół. Bycie zajętym życiem nie jest wymówką do rezygnacji z wakacji, dni wolnych czy chwil relaksu. Nasz organizm również potrzebuje odpoczynku, aby prawidłowo i owocnie funkcjonować. b) Módl się, a potem pracuj. Zbyt często słyszymy, jak wielu katolików mówi: „Jestem zbyt zajęty pracą dla Pana. Więc nie mam czasu na modlitwę. Moja praca jest już moją modlitwą”. Przypomina nam to przypadek mężczyzny, który się modlił i jednocześnie palił. Ksiądz zobaczył go i udzielił mu tej cennej rady: „W porządku jest modlić się podczas palenia; ale nie wolno palić podczas modlitwy”. Jest to podobne do kwestii pracy i modlitwy. Kiedy jesteśmy kuszeni, aby usprawiedliwić się, że nie mamy czasu na modlitwę, mówiąc: „Moja praca jest moją modlitwą”, pamiętajmy o tym: W porządku jest modlić się podczas pracy; ale nie można pracować, kiedy się modlimy. Jak zawsze mówimy, najpierw najważniejsze. Jezus przypomniał o tym Marcie. Zanim zaczniemy pracować, musimy najpierw pomodlić się o przewodnictwo, oświecenie, natchnienie i siłę od Boga. Jeśli wiemy, że tego konkretnego dnia będziemy bardzo zajęci, tym więcej czasu potrzebujemy na modlitwę. Pismo Święte mówi nam: „Jeżeli Bóg nie buduje domu, na próżno pracują robotnicy”. Jezus powiedział: „Ja jestem krzewem winnym, wy jesteście gałęziami; oprócz mnie nie możesz nic zrobić”. Jeśli więc jesteśmy zmuszeni do wyboru: praca czy modlitwa? Odpowiedź brzmi: praca i modlitwa. Sama praca jest bezużyteczna; sama modlitwa nie ma sensu. Jeśli pytanie brzmi, który z nich powinien być pierwszy? Odpowiedzią jest najpierw modlitwa, potem praca. Kiedy człowiek pracuje, tylko człowiek pracuje; kiedy człowiek się modli, to Bóg działa. Kiedy więc modlitwa poprzedza naszą pracę, jesteśmy pewni, że Bóg pomoże nam zakończyć naszą pracę pomyślnie i owocnie. Nie będzie więcej zmartwień, stresu i niepokoju. c) Skoncentruj się na Jezusie i Jego Słowie. Jezus przyszedł na świat, aby zbawić ludzkość. Wszystkie jego słowa i czyny były poświęcone temu celowi. Nie potrzebował niczego z tego świata; to świat go potrzebuje. To właśnie starał się wpoić swoim słuchaczom. Przyszedł do domu Marty i Marii nie dlatego, że potrzebuje jedzenia i rozrywki. Przyszedł przynieść Dobrą Nowinę. Ale zamiast go słuchać, Marta była bardziej zajęta przygotowywaniem posiłków dla swoich gości iw tym czasie była zdenerwowana, że ​​Mary jej nie pomogła. Wyraźnie więc, Marta nie skupiała się już na Jezusie, ale na sobie: „Panie, czy Ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą, abym służyła?” Dlatego Jezus powiedział jej, że „Maryja wybrała lepszą część i nie zostanie jej odebrana”. Maryja zrobiła to, co przede wszystkim zamierzał Pan. Przyszedł dać Słowo Boże, a Maria słuchała, ale Marta była zbyt zajęta w kuchni. Nie było nic złego w przygotowywaniu posiłków dla gości. Złe było to, że nie miała czasu na słuchanie nauk Pana. W rezultacie jej służba, choć szlachetna i godna pochwały, mieszała się z egoistycznymi pobudkami, urazami oraz mnóstwem niepokojów i zmartwień. d) Nawet w cierpieniu jest radość. Św. Paweł wyrażał radość w swoich cierpieniach. Radość jest cnotą chrześcijańską. Może być obecny nawet pośród poważnych trudności i cierpień. Widać to wyraźnie w życiu świętych, zwłaszcza męczenników. Radość nie zależy od przechodzenia rzeczy na tym świecie – pieniędzy, sławy, sukcesu i rzeczy materialnych. Wszystko zależy raczej od świadomości obecności Boga i uznania Jego obfitych łask. Każdy chrześcijanin powinien być z natury radosny, jeśli chodzi o usposobienie. Gdy przychodzą kłopoty i kłopoty, radość nie znika, wiedząc, że Bóg jest zawsze z nim, szczególnie w tych trudnych chwilach. Dla wielu z nas może to brzmieć dziwnie, ale to było prawdziwe doświadczenie świętych. Dlatego wypada nam być świadomym obecności Boga w naszym życiu przez cały czas. To z pewnością sprawi, że będziemy radośni i pełni nadziei. To już jest preludium do nieba. W końcu prawdziwą przyczyną doskonałego szczęścia w niebie jest pełna obecność Boga, czyli tak zwana uszczęśliwiająca wizja Boga. PO PODOBNĄ HOMILIĘ KLIKNIJ TUTAJ>>>>>> Drogi przyjacielu w Chrystusie, dziękuję za hojne darowizny/czek. Nadal możesz przekazać darowiznę już od 5 USD. Potrzebujemy minimum 1450 USD, aby zrujnować nasze rachunki. Możesz liczyć na nasze modlitwy. Wypełnij poniższy prosty formularz, aby bezpiecznie przekazać darowiznę>>>> tagi: 16 niedziela, HOMILIA NA XVI NIEDZIELĘ ZWYCZAJNY ROK C, HOMILIA KATOLICKA, Katolickie refleksje, Ks. Mike Lagrimas, Idź i ewangelizuj, Homilia, HOMILIA NA XVI NIEDZIELĘ ZWYKŁA, HOMILIA NA DZIŚ, HOMILIA NA JUTRO, Maria i Marta, Niedziela, niedzielna homilia, Niedzielna refleksja, rok c Kontynuuj czytanie

Komentarze biblijne do czytań liturgicznych. Dzięki uprzejmości Oficyny Wydawniczej „Vocatio” i Księgarni św. Wojciecha ( które wyraziły zgodę na publikację fragmentów wydawanych przez nie pozycji, przedstawiamy czytelnikom cykl: „Zrozumieć Słowo”. Będziemy starali się ukazywać w nim fragmenty Pisma Świętego przewidziane w Liturgii w kontekście historycznym, kulturowym i teologicznym. Mamy nadzieję, że pomoże to czytelnikom w pełniejszym przeżywaniu spotkania z Chrystusem podczas Eucharystii oraz w coraz lepszym odczytywaniu skierowanego do nas Słowa Bożego i wprowadzaniu go w życie. Zapraszamy do lektury i refleksji. VI NIEDZIELA ZWYKŁA - ROK A Czytania mszalne PIERWSZE CZYTANIE Wymagająca wolność człowieka Czytanie z Księgi Syracydesa Jeżeli zechcesz, zachowasz przykazania, a dochować wierności jest Jego upodobaniem. Położył przed tobą ogień i wodę, co zechcesz, po to wyciągniesz rękę. Przed ludźmi życie i śmierć, co ci się podoba, to będzie ci dane. Ponieważ wielka jest mądrość Pana, potężny jest władzą i widzi wszystko. Oczy Jego patrzą na bojących się Go, On sam poznaje każdy czyn człowieka. Nikomu nie przykazał być bezbożnym i nikomu nie zezwolił grzeszyć. Syr 15,15-20 18-20. Kłamstwem byłoby twierdzenie, że skoro Bóg jest wszechwiedzący (Prz 15,3; Hi 34,21-22), to spowodował grzech. Werset 20 tworzy inkluzję z Katolicki Komentarz Biblijny prac. zbiorowa, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2001 :. PSALM RESPONSORYJNY Refren: Błogosławieni szukający Boga. Błogosławieni, których droga nieskalana, którzy postępują zgodnie z Prawem Pańskim. Błogosławieni, którzy zachowują Jego pouczenia i szukają Go całym sercem. Refren. Ty po to dałeś swoje przykazania, by przestrzegano ich pilnie. Oby niezawodnie zmierzały moje drogi ku przestrzeganiu Twoich ustaw. Refren. Czyń dobrze swojemu słudze, aby żył i przestrzegał słów Twoich. Otwórz moje oczy, abym podziwiał Twoje prawo. Refren. Naucz mnie, Panie, drogi Twoich ustaw, bym ich przestrzegał do końca. Ucz mnie, bym przestrzegał Twego prawa i zachowywał je całym sercem. Refren. Ps 119, Ps 119. Już sama jego długość - najdłuższy utwór w Psałterzu (176 wersetów) - sprawia, że psalm nie mieści się w żadnej standardowej kategorii. Zaliczany jest często do psalmów mądrościowych, chociaż zawiera elementy różnych typów psalmów. Jest akrostychem, pokazem sztuki poetyckiej, składającym się z 22 części, z których każda zawiera 8 wersów poetyckich, zaczynających się od kolejnej litery hebr. alfabetu. Prawie każda część zawiera około ośmiu terminów na określenie „Prawa" Jahwe czy „Tory", tematu, któremu poświęcony jest psalm. Westermann jest przekonany, że Ps 119 kończył wcześniejszą wersję Psałterza, tworząc ramy zbioru z Ps 1, który podobnie podkreśla „Torę" Jahwe. Ta rama powstała wokół tematu Tory może wskazywać, że nawet na względnie wczesnym etapie Psałterz był przedmiotem studiów i medytacji. 2. ”całym sercem”: Por. ww. Cześć oddawana Bogu „całym sercem" jest wymogiem postawionym w Pwt 6,4; idiom pochodzi przypuszczalnie z przymierza lub języka traktatu. 26. ”Opowiedziałem Ci moje drogi”: Słowo „opowiadać" używane jest prawie zawsze w sensie opowiadania dzieł Bożych, dlatego lekcja z LXX „jego drogi" jest chyba właściwsza (zob. Dahood). 28. ”podźwignij mnie zgodnie z Twoim słowem”: Tzn. spraw, abym podniósł się po ciężkim doświadczeniu. Idiom pochodzi z języka uzdrowienia; por. „Przywróć mi życie według Twego słowa". Ww. 34. ”Pouczaj mnie”: Por. ww. Psalmista modli się o mądrość w sensie biblijnym - nie bystrość, lecz umiejętność dostrzeżenia, jak wszystko współdziała ze sobą w Bożym stworzeniu, a szczególnie, jak jego przykazania dają „życie", cel wszelkich ludzkich zmagań. Por. w. 93. 38. ”Spełnij... swoją obietnicę”: Dosłownie „spełnij swoje słowo" - tzn. dotrzymaj słowa (por. Iz 40,8). 58. Przypuszczalnie najlepiej czytać według wersji syr.: „Daj mi życie [tekst masorecki: „zmiłuj się nade mną"] według swej obietnicy". Por. ww. 96. ”Zobaczyłem, że wszelka doskonałość ma granice”: Tekst trudny. Hebrajskie słowo tłumaczone jako „doskonałość" pojawia się tylko w tym miejscu i jego ścisłe znaczenie jest niejasne. Wszystko, co nazwane jest doskonałością w naszym doświadczeniu, ma swoje granice, lecz nie tak jest z Bożym przykazaniem, które „sięga bardzo daleko". 98-100. Prawdziwa mądrość nie jest sprawą wieku, wykształcenia czy statusu społecznego, lecz zależy od zachowywania Bożych przykazań. 120. „Bojaźń" nie jest drżeniem przed wrogiem, lecz najwyższym „zachwytem", który należy odczuwać przed Bogiem i jego nakazami. 169-76. Te wersety należy przypuszczalnie uznać za prośby (por. Allen). Katolicki Komentarz Biblijny prac. zbiorowa, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2001 :. DRUGIE CZYTANIE Prawdziwa mądrość Czytanie z Pierwszego Listu św. Pawła Apostoła do Koryntian Bracia: Głosimy mądrość między doskonałymi, ale nie mądrość tego świata ani władców tego świata, zresztą przemijających. Lecz głosimy tajemnicę mądrości, mądrość ukrytą, tę, którą Bóg przed wiekami przeznaczył ku chwale naszej, tę, której nie pojął żaden z władców tego świata; gdyby ją bowiem pojęli, nie ukrzyżowaliby Pana chwały; lecz właśnie głosimy, jak zostało napisane, to, czego „ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują”. Nam zaś objawił to Bóg przez Ducha. Duch przenika wszystko, nawet głębokości Boga samego. 1 Kor 2,6-10 6-16. Paweł wyjaśnia, że nie występuje przeciwko prawdziwej mądrości - mądrość ta przekracza jednak ludzkie zrozumienie i może zostać przyjęta jedynie przez tych, którzy znają zamysł Boży dzięki Filozofowie starożytni posługiwali się terminem "doskonali" lub "dojrzali" na oznaczenie ludzi, którzy osiągnęli mądrość. (Użycie tego słowa dla określenia ludzi, którzy zostali w pełni przyjęci w poczet wyznawców religii misteryjnych ma tutaj mniejsze znaczenie). W 1 Kor 2,6-9 Paweł przedstawia kontrast pomiędzy mądrością doczesną wielkich "tego świata" a wieczną mądrością Bożą. Słowa wprowadzenia mają charakter ironiczny, co można zrozumieć jedynie w świet­le 3,1; wierzący nie dzielą się na lepszych i gor­szych z racji posiadania wiedzy zarezerwowanej dla nielicznych, ”mądrość”: Pawłowe rozumienie mądrości podane jest w następnym wersecie. Apostolska ocena spekulacji, którym oddawali się Koryntianie, ma postać dwóch zdań warto­ściujących, ”tego świata”: Zob. komentarz do Ga 1,4. “władców tego świata”: Z trzech nasuwa­jących się interpretacji - władców ludzkich, władców świata demonów oraz władców ludz­kich - narzędzi władz demonicznych - pierw­sza wydaje się najbardziej prawdopodobna (zob. M. Pesce, Paolo e gli arcontia Corinto [Testi e ricerche di scienze religiose 13; Brescia, 1977]). Poglądy upadłej ludzkości znalazły odzwiercie­dlenie w strukturze skorumpowanego społe­czeństwa, która nie ma wartości. 7. Judaizm wierzył, że Boża Mądrość istniała przed stworzeniem świata i z jej pomocą Bóg dokonał dzieła stworzenia. “mądrości Bożej”: Boży plan zbawienia jest jedyną prawdzi­wą mądrością, która nie może być zgłębiona przez racjonalną spekulację (2,11-12). ”ku chwa­le naszej”: Z powodu upadku ludzkość utraciła zdolność chwalenia Boga (Apoc. Mos. 20,1-2; 21,6; Rz 3,23). Chrystus posiadał tę zdolność, a ci, którzy do niego należą, będą w niej wzrastali (2 Kor 3,18). W tym właśnie znaczeniu chwała jest celem Bożego planu zbawienia (zob. J. Coppens, ETL 46 [1970] 389-392). 8. Wielu komentatorów sugerowało, że określenie "władcy tego świata" odnosi się do zwierzchności anielskich w niebie (por. 1 Kor 15,24; Rz 8,38; Ef 1,21). Kontekst wskazuje raczej na władców ziemskich - możnych tego świata (1 Kor 1,26-28). “której”: Wcze­śniej jest mowa o „chwale", lecz zdrowy rozsą­dek wskazuje, że słowa te są aluzją do Bożego planu zbawienia. Gdyby dumni władcy wiedzie­li, że Bóg zrealizuje swój plan przez upokarzają­cą śmierć Jezusa, staraliby się pokrzyżować jego plany, pozwalając mu żyć. ”Pana chwały”: Słowa te oznaczają Boski tytuł z 1 Hen 63,2 i odpowied­nio w Ps 24,8, tutaj jednak wskazują ten aspekt osobowości Chrystusa, na którym „duchowi" w Koryncie woleli się koncentrować. Jednak Je­zus ukrzyżowany jest prawdą o Chrystusie zmar­twychwstałym (Ef 4,21; zob. I. de la Potterie, „WC 2. 45-57).9. Paweł cytuje tutaj Iz 64,4, fragment modlitwy o ponowną interwencję Boga w historię na rzecz "Reszty", która pokłada w Nim nadzieję. Paweł modyfikuje nieco brzmienie cytatu, co było częstą praktyką w starożytności. (Apostoł może też łączyć ten tekst z przekładem LXX fragmentu Iz 65,17, mówiącym o teraźniejszości, która zostanie zapomniana w przyszłym świecie). Paweł wskazuje, że wieczne sprawy Boże są dostępne dla śmiertelników jedynie w sposób, o jakim będzie mowa w wersecie 10. “jak zostało napisane”: Wbrew Pawłowej praktyce (1,31; 2 Kor 8,14; 9,9; Rz passim) formuła ta nie stanowi tutaj wprowadzenia do cytatu ze ST. Najdawniejszym potwierdzeniem pierwszej części wersetu jest tekst Pseudo-Filona, LAB 26,13 (na temat późniejszych wersji zob. K. Berger, NTS 24 [1977-1978] 271-283), który mógł zostać zainspirowany przez Iz 64,3. Połą­czenie dwóch części wersetu może wskazywać na skomplikowaną ewolucję tekstu (zob. H. Ponsot, RR 90 [1983] 229-242), jednak osobliwość zaimka hosa w w. 9b wskazuje, że druga część fragmentu nie należała do cytowanego tekstu, lecz była raczej Pawłowym komentarzem. Uczy­nienie kryterium z miłości doskonale odpowia­dało celom Pawła (Rz 8,28; zob. Bauer, ZNW 50 [1959] 106-112). 10. “objawił to Bóg”: Dopeł­nienie w. 9. 11. Argument Pawłowy oparty jest na ludzkiej odrębności. W każdej osobie istnieją dziedziny, do których nikt z zewnątrz nie ma do­stępu. Poznać je może tylko sumienie człowie­ka, jego samoświadomość. Podobnie, jedynie Boża samoświadomość (Duch Boży) może prze­niknąć głębokości Boga. 10-13. Jedynie Duch Boży wie, co znajduje się w sercu Boga. Ponieważ jednak wierzący posiadają Bożego Ducha, również oni mogą poznać to, co Boskie. Było to radykalne stwierdzenie dla wielu wyznawców starożytnego judaizmu, ponieważ większość żydowskich nauczycieli nie wierzyła, że Duch działa w ich czasach. Słowo "duch" rozumiano w różny sposób, oznaczało "wewnętrzną postawę", "dyspozycję"; stąd wyrażenie "duch świata" nie musi oznaczać żadnego bytu duchowego (w przeciwieństwie do "Ducha Bożego"). Katolicki Komentarz Biblijny prac. zbiorowa, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2001 :. Historyczno Kulturowy Komentarz do Nowego Testamentu Craig S. Keener, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2000 :. ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja. Słowa Twoje, Panie, są duchem i życiem. Ty masz słowa życia wiecznego. Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja. J 6,

kazanie na 5 niedzielę zwykłą rok a